Zuid Afrika dag 29 en 30

Twee lange vluchten van negen en zeven uur brengen ons weer naar Nederland. We stappen in Schiphol uit en daar is het al bijna weer winter en is de kerst alweer te proeven.

, halen onze bagage op en gaan nog even snel wat eten voordat we op zoek gaan naar onze trein. Er blijken problemen te zijn op het spoor waardoor we niet rechtstreeks naar huis kunnen. We stappen op de trein naar Utrecht waar we overstappen op de trein naar Hilversum. We hebben onze grote koffer die Mark achter zich aan sleept en ik heb de vliegtuigtas, waar de grote rugzak in zit, met nog een klein rugzak. Het is rennen met die grote reistas die zwaar aan mijn schouder hangt, om de overstap te halen. We zijn ook niet de enige die deze trein nu moeten hebben. Natuurlijk moeten we het hele station over en Mark rent voor mij uit met de koffer achter zich aan. Eenmaal op het perron, ik denk dat ik er bijna ben, staat de trein helemaal aan het eind en zie ik Mark ook helemaal langs te rein heen rennen naar de achterste wagon. Dus nog eens een sprint met die zware tas aan mijn schouder. De trein is bommetje vol en we staan met nog heel veel meer mensen in een sprinter van Veola hutjemutje op elkaar gepakt. De trein stopt bij een aantal tussenstation waarbij ik elke keer even uit de trein moet stappen om mensen uit te kunnen laten stappen. In Hilversum stappen we weer over en komen in een Duitse trein terecht waarbij we toevallig instappen in de restauratiewagon. Ha, hier maken we natuurlijk gretig gebruik van. Ik gooi mijn tas onder een tafeltje en ga snel zitten. Mark zegt direct; ‘oh lekker een Weizen’ en tegen de tijd dat de trein volgeladen is en gaat rijden heeft de man van de restauratie al twee Weizen ingeschonken voor ons. Het laatste stukje van onze reis sluiten we hiermee proostend af. Bij thuiskomst komt mijn zus al met onze kat naar buiten die vervolgens niet meer bij ons weg te slaan is en blijkt dat de familie heel druk is geweest want ons huis is van top tot teen gepoetst en er staan frisse bloemen op tafel en leuke welkom thuis kadootjes. De volgende dag wordt er een grote doos afgeleverd met een grote welkom thuis ballon. Haha, dan is het toch ook wel weer heel leuk om thuis te komen, thnx 😙!! De maandag wordt gebruikt om boodschappen te doen, mail te verwerken, website bij te werken, de was te doen en leuke 'dank-je-wel'-kadootjes in elkaar te knutselen. In de avond is er dan weer de eerste training. Charlotte en vooral Chantal hebben de trainingen tijdens mijn afwezigheid door laten gaan en ook vandaag loopt Chantal de route en kan ik met iedereen even bijkletsen, thnx dames!! En zo gaat ons grote avontuur weer vloeiend over in ons leventje thuis dat we hier een maand geleden achter gelaten hadden…

Zuid Afrika dag 28 Kaapstad

Vandaag worden we om zeven uur opgepikt door Matt. We rijden naar de start van de kabelbaan die Table Mountain op gaat en zetten daar de auto neer. We gaan het Indian Venster lopen vandaag. Dit moet de leukste en uitdagenste route zijn om boven te komen. We starten met een saai en steil stuk geeft Matt aan. Dit is een soort van trap die ons snel al heel wat meters omhoog brengt de berg op, waarbij we ons direct al aardig in het zweet werken. Het belooft weer een hele warme dag te worden en dat merken we nu om half acht al.

Bovenaan dit trapgedeelte begint het pad pas officieel. Vanaf hier wordt het wat meer klauteren en klimmen. Beide handen en voeten heb je nodig om voorbij de 'scrambels' te komen zoals ze de steile en nauwe klimgedeeltes noemen. Ik ga in mijn eigen tempo omhoog en zolang ik dat doe gaat het best prima dat klimmen. Na een heel stuk weer omhoog geklommen te zijn hoor ik Matt iets verderop met iemand kletsen. Als ik de hoek om klauter zie ik hem kletsen met een oudere man. Patrick blijkt hij te heten en verteld dat hij net ziek geweest is. Hij gaat vandaag weer voor het eerst sinds vier weken weer omhoog. Normaal gaat hij gewoon elke week een keer de berg op via dit pad. Misschien niet heel speciaal maar wel als je weet dat deze man is vierentachtig jaar oud is. Wauw!! Regelmatig zullen we ons de rest van het pad afvragen hoe Patrick hier in zijn eentje omhoog komt als we weer flink moeten klimmen. De lift gaat normaal vanaf negen uur lopen maar er gebeurt nog steeds niks op dit moment. De kans bestaat dat we ook weer naar beneden moet lopen omdat deze bijvoorbeeld door te harde wind regelmatig gesloten blijft. Ik heb Mark voorgelaten en hij en Matt zijn gelijk wat sneller dan ik. Ik probeer hen toch een beetje bij te houden maar dat breekt me iets later toch op. Dan maar even een korte pauze. Als we met zijn drieën zitten te kletsen zien we na een tijdje Patrick langzaam omhoog komen. Nog eens vragen we ons af hoe hij dat doet haha. We gaan weer verder voor het laatste stuk. We krijgen nog een steile klim waarbij onze lenigheid ook flink op de proef gesteld wordt.

De rotsen zijn af en toe zo hoog dat je rare capriolen moet uithalen om er bovenop te klimmen of er omheen. En dat allemaal zonder touwen of zekeringen haha We doen er zo’n twee en een half uur over wat weer snel blijkt te zijn. Misschien heeft al dat trainen toch gewerkt haha en ben ik niet meer zo langzaam als ik steeds denk 😀! Als we bijna boven zijn horen we een sirene. Matt zegt dat dit normaal het sein is voor de laatste gondel terug naar beneden maar als we boven komen zien we de eerste lading toeristen de Tafelberg op stromen die uit de gondel komen. Het is meteen een drukte van jewelste. Er kunnen zo'n vijftig personen per keer in de gondel.

We gaan rustig nog even boven op de Tafelberg rondstruinen en pakken daarna de gondel naar beneden. Matt kent een heel lekker restaurantje voor de lunch waar je Maleisische gerechten kunt afhalen in Bo Kaap, vlak bij onze studio. Deze Maleisische wijk staat vol met heel kleurrijke huisjes en we hebben hier gister al even doorheen gelopen. Dus voordat hij ons weer afzet gaan we eerst daar even onze lunch halen. Omdat het best snel ging het klimmen vanmorgen hebben we nog tijd zat over voordat we om twee uur opgepikt worden voor een tour door Langa Township. Nadat de lunch op is ga ik heerlijk op bed liggen en val in slaap. Gewoon midden op de dag, dat is toch wel echt relaxt zijn haha. Na een kwartiertje ben ik weer wakker en ga nog snel even douchen voordat we weer op pad gaan. De tweede tour vandaag gaat dus de township of krottenwijk in zoals wij ze zelf noemen. We hebben heel veel van Zuid Afrika gezien maar deze wijken alleen nog maar vanuit de auto. We hebben een tour geboekt bij een man die zelf in de wijk woont en die ons met een auto door zijn eigen wijk heen rijdt. We gaan eerst naar een soort van buurtcentrum waar ze van alles en nog wat maken en elkaar leren hoe dit te maken.

Ze hopen zo hun ‘skills’ door te kunnen geven aan anderen zodat de gemeente en de mensen die hier wonen er beter van kunnen worden. We kijken hier even rond en kunnen natuurlijk wat kopen als we dat willen. We zijn met nog een ander Nederlands stel. We kopen niet wat al hadden ze best leuke dingen maar ja, het moet allemaal wel in de rugzakken passen als we weer terug vliegen. Na het bezoek hier gaan we te voet verder met zijn vijven. Onze gids verteld ons van alles over de mensen hier en we gaan kijken bij een moeder die met haar vier kinderen en twee kleinkinderen in een halve container wonen die hen te beschikking is gesteld door de overheid. De organisatie waar we de tour geboekt hebben ondersteund deze vrouw en haar familie financieel. Ze staat op de wachtlijst voor een grotere woning maar helaas is het zo dat wanneer je geen geld hebt, het heel lang duurt voordat je bovenaan de lijst komt te staan en dus kan verhuizen naar een grotere woonruimte. Mensen die wel geld hebben kunnen zich omhoog kopen. De regering bouwt hier huizen waar de arme mensen gratis kunnen wonen. Wij nemen een kort kijkje bij de vrouw in jaar container. Deze is zo’n zeven vierkante meter en er staat een tweepersoonsbed direct links naast de deur waar zijzelf en twee van haar kinderen op zitten. Er staat een kast, koelkast, magnetron en tv alles op elkaar gestapeld tegen de achtermuur aan. In de ruimte zit op de grond in de hoek voor de koelkast nog een dochter en van de kleinkinderen komt binnen lopen. Verder staat ook haar zus aan het eind van het bed. Ze wonen hier normaal dus met een volwassene vier grotere kinderen en twee nog hele jonge kleine kinderen. Hoe doen ze dat met zijn allen op en tweepersoonsbed? Het is nu ook heel goed voor te stellen waarom er zoveel mensen op straat hangen. In deze wijken staan een hele rij toiletten waar iedereen gebruik van kan maken maar je zult snappen dat een dixie bij ons er beter uit ziet. Deze toiletten hier in de gemeenschap worden eens per week schoongemaakt. Achter deze containerwoningen zie je de flats van twee hoog die gebouwd worden door de overheid en waar deze vrouw hopelijk aankomend jaar voor in aanmerking komt. Dit is dus de schrijnende kant van de mensen die wonen in deze wijken. Daarnaast is er een groot probleem qua drank, drugs en jonge zwangerschappen. Het feit dat de mensen gratis woningen krijgen heeft ook een downsite. Er zijn veel mensen die hier gebruik van maken en hun geld dus niet aan een woning uitgeven maar wel dikke auto's rijden. Velen kiezen er ook voor om in hun eigen gebouwde 'shacks' (krotten) te blijven wonen. Er heerst hier een grote saamhorigheid en iedereen helpt elkaar. Als je geen geld hebt voor eten dan eet je bij de buren mee. Ze kennen hiervoor geen schaamte of gevoel van trots waardoor ze het niet erg vinden om te moeten vragen om eten verteld onze gids. Dit hoort bij hun manier van leven. Ook dit zorgt er natuurlijk voor dat veel mensen het niet nodig vinden veel geld te hebben want alles wat ze nodig hebben krijgen ze wel. Dit neemt niet weg dat wanneer je in een townschip woont en je net zoveel recht hebt op onderwijs enzovoort, je ook dezelfde kansen krijgt. Dit is helaas niet zo. Wanneer er twee mensen zijn met dezelfde kwalificaties maar de een uit een township komt en de ander niet, dan zal die andere persoon er met de baan vandoor gaan in de meeste gevallen. Ook verteld onze gids nog dat een gebrek aan goed voorbeelden ervoor zorgt dat veel jonge mensen verkeerde dingen aanleren. Een heel simpel voorbeeld is sporten. De kinderen hebben hier geen mensen die hen het goed voorkunnen doen, waardoor ze voetbal en bijvoorbeeld basketbal helemaal verkeerd aanleren en hierdoor, hoe goed ze technisch misschien ook zijn, nooit een carrière in de sport zullen krijgen. We lopen nog een stukje verder en komen bij twee vrouwen die schapenkoppen (?) aan het branden zijn brrr.

De ogen zitten er nog in!! Ze zorgen dat alle haren weggebrand worden. Jech, maar op deze manier verdienen zij nog wat geld waarvan ze kunnen leven en het vlees is een delicatesse.. We komen na een klein uurtje lopen weer bij de auto en rijden nog even een stukje door de wijk. We rijden nu echt door het 'krotten' gedeelte en direct daarnaast staan hele 'dure' woningen. een mega groot contrast. Omdat mensen die hier opgegroeid zijn vaak in de gemeente willen blijven wonen gebeurt het dus ook dat mensen die het voor elkaar hebben gekregen geld te verdienen, mooie grote huizen bouwen in deze wijken. Het is dus niet zo dat deze mensen allemaal heel zielig zijn. Geld of geen geld, velen kiezen er voor om in deze townships te blijven. Dat is dus de reden waarom je ook veel ‘krotten’ ziet met een dure auto ernaast. Er zijn schrijnende gevallen, maar de mensen staan wel voor elkaar klaar in deze wijken en voelen zich er thuis. Na een laatste ronde waarbij we ook nog even langs het huis van de gids rijden, die samen met zijn gezin in een flat woont gebouwd door de overheid, rijden we weer richting het drukke helemaal verwesterde Kaapstad. Wat een indrukken allemaal. We hebben alleen niet al teveel tijd om hier nu bij stil te staan want het is onze laatste dag en we willen nog even naar het V&A Waterfront. We gaan te voet maar lopen hierbij weer een heel stuk langs een hele drukke weg. Aan beide kanten van de weg staan hoge hekken dus kun je hier alleen maar verder lopen en pas na een km weer van deze weg af. Eenmaal aangekomen bij het V&A Waterfront lopen we een keer door een groot gebouw, een hele grote hal met allemaal kleine winkeltjes met veel Afrikaanse curios (prularia haha), maar heerlijk om een beetje tussen te snuffelen. Verder vinden we het V&A Waterfront nogal tegenvallen. Het zou wat weghebben van Fishermans Wharf in San Francisco maar dat is duizend maal gezelliger in mijn ogen. De terrasjes zijn een beetje te chique voor ons en ook de mensen die er zitten hebben allemaal chique kleding aan, veel make-up en drinken allemaal witte wijn uit hele hoge glazen. Wij besluiten een taxi te pakken naar Longstreet waar het stikt van de biercafé’s en restaurantjes voor de ‘gewone’ mens haha.

Daar aangekomen gaan we op zoek naar een restaurantje waar we simpel kunnen eten. Het eerste restaurant waar we naar binnen lopen is volgeboekt. Daarna kiezen we ervoor weer ergens op de 2e verdieping op het terras/balkon te gaan zitten. Als we zitten waait het hier toch best wel en hebben ze niet het eten en ook niet de cocktails waar we op gehoopt hadden. We besluiten toch wat te drinken en samen een pizza te nemen. Eerst krijg ik de verkeerde cocktail en moeten we heel lang wachten op de pizza, hmmm. Niet heel fijn als het ook nog zo waait. We besluiten daarna naar een ander tentje te lopen voor deel twee van ons diner haha. We gaan naar een tentje waar we spareribs kunnen krijgen en samen weer één portie bestellen. Hier hebben ze ook onze vakantiecocktail, een Long Island ice tea die we natuurlijk ook bestellen. Helaas vallen deze spareribs een beetje tegen dus ons laatste avondje loopt niet helemaal zoals gepland. Ach ja, dan maar richting ons balkon om de wijn op te drinken die we nog hebben en we knabbelen als toetje onze laatste snacks op. Dan is het toch echt tijd om naar bed te gaan en zit het er echt bijna op. De volgende dag vliegen we weer naar Nederland. We gaan ‘s morgens na inpakken van de koffer en rugzakken en uitchecken nog even kort curios shoppen. Daarna hebben we nog even tijd en gaan met de auto Signal Hill nog een keer op. We laten nog een keer een foto van ons maken met de tafelberg op de achtergrond, eten nog een ijsje terwijl we nog een keer over Kaapstad heen kijken en gaan op weg naar het Vliegveld. We brengen de auto terug en melden ons bij de gate om aan board te gaan van het vliegtuig dat ons naar Dubai zal vliegen. Morgen rond vier uur verwachten we weer in Hengelo aan te komen maar nu eerst nog zeker tweeëntwintig uur reizen voor de boeg. 

Zuid Afrika dag 27 Houtbaai Snorkelen met zeehonden

In de haven van Hout Bay vertrekt de speedboot waarmee we naar de plek gebracht worden waar we gaan snorkelen vandaag. Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over. Vanmorgen alvast tabletjes genomen tegen zeeziekte maar toch. Daarnaast is het een stuk koeler dan gisteren en is het bewolkt. Het water ziet er daarom nu zwart en kil uit i.p.v. mooi helder blauw. We moeten natuurlijk weer eerst formulieren invullen en krijgen daarna ons wetsuit en waterschoenen die we vast aan kunnen trekken en flippers voor als we straks het water ingaan.

Tijdens de briefing horen we dat de boottocht maar vijf minuten is, wat mij toch een beetje oplucht, ben ik in ieder geval nog niet ziek als we daar aankomen, want dat red ik nog wel haha. Onze droge spullen blijven hier en waardevolle spullen kunnen in een droogtas mee de boot op. Mark huurt een go-pro om niet het risico te lopen die van ons kwijt te raken in de zee. We klimmen in de boot en ik wil net achterop gaan zitten wanneer ons vriendelijk verzocht wordt door te schuiven naar voren omdat er een gezin met twee jonge kinderen me gaan en die willen ze graag achterin de boot hebben. We zitten op de rubberen buitenkant van de boot waar boven overheen een touw loopt dat je vast moet houden en eentje lager in de boot waar je je met je andere hand vast moet houden. Daarnaast zitten er straps op de bodem van de boot waar je je voet in moet drukken zodat je niet over de rand tuimelt. Het waait een beetje dus er worden wel golven verwacht. We varen eerst rustig door de haven en eenmaal buiten de haven gaat het gas los en stuiteren we letterlijk over de golven. Dat wordt morgen weer spierpijn in mijn arm haha. Het voordeel van voorin zitten is dat je de golven aan ziet komen en die waren af en toe best hoog. Dit was ff een extra activiteit waar ik geen rekening mee had gehouden haha en erg leuk. Eenmaal aangekomen liggen er heel veel zeeleeuwen op een rots in het water en aan de andere kant hiervan gaan wij het water in. Hier krijgen we onze handschoenen, snorkel en bril en kunnen ons na het aantrekken van de flippers en opzetten van de bril en snorkel het water in laten glijden. Ik ben als eerste in het water en de kou valt heel erg mee. Een paar stroompjes koud water komen mijn pak binnen maar als dat alles is... Het kleine beetje water warmt ook al snel weer op. Met zo’n dik wetsuite blijf je heel makkelijk op het oppervlak drijven maar het is wel weer even wennen aan het ademen via een snorkel. Als Mark ook in het water ligt, zwemmen we een stukje richting de boei die in het water ligt als referentiepunt.

De zeeleeuwen zwemmen en hangen op de kop in het water nog wat verder bij ons vandaan. Dit duurt niet heel lang want het zijn best nieuwsgierige beestjes en al snel drijf je naast een op de kop hangende zeeleeuw of zwemmen ze onder je door haha. Iets verder op is het wat ondieper en daar breken de golven dus zo af en toe krijg je toch een gulp water in je snorkel als je daar boven drijft. We liggen lekker op de golven te dobberen en rond te kijken naar de zeeleeuwen. Wel voel ik me af en toe een beetje misselijk maar op zich valt het wel mee. Ben Mark wel meerdere leren kwijt in het water want die duikt zo af en toe met snorkel en al een stuk naar beneden en zwemt enthousiast met de zeeleeuwen mee. Mark zijn flippers hebben een apart patroon aan de onderkant waardoor ik hem weer terug kan vinden onder water. Af en toe moet je weer even omhoog kijken om te zien waar de boei is en of je niet te ver afgedreven bent.

Na zo'n uurtje in het water te hebben gelegen vind ik het eigenlijk wel lang genoeg maar durf niet goed de boot op. Ik weet niet hoe lang het dan nog duurt voordat iedereen weer terug is en op de boot wordt ik zeker weer ziek. Dus blijf nog een beetje dobberen op mijn rug en draai me zo nu en dan nog weer ff om, om te zien wat er onder water gebeurd. Een jonge zeeleeuw is rondjes aan het zwemmen en komt van onder af naar me toe gezwommen om vlak bij weg te draaien en het zelfde nog eens te doen haha. Wel ook nog ff zijn tanden laten zien op het laatst en dat had dan weer niet gehoeven. Dan is het toch tijd om aan boord te klimmen. Het gezin en een andere vrouw zijn al aan boord en beide vrouwen liggen en hangen op de rand van de boot met een groen gezicht. Shit denk ik. We krijgen warm water in ons pak gegoten om warm te blijven. Na een tijdje schommelen op de boot komt ook Mark aan boord en vlak daarna worden ook de anderen terug geroepen. Ik voel me niet heel misselijk maar bedenk me wel dat ik me beter zou voelen als ik mijn ontbijt kwijt zou zijn haha. We hebben vanmorgen een vet engels ontbijt gekregen met ei, bacon, worst, toost en gebakken champignons en tomaat. Als iedereen aan boord is draai ik me snel om en laat nog even mijn ontbijt achter voor de zeeleeuwen 😉 Oeps. Voel me gelijk ook weer helemaal goed haha. Zie Mark aan de andere kant van de boot ook en beetje een pips gezicht hebben maar dat gaat nog goed. We varen nu eerst een stukje rustig terug en er wordt ons nog het e.e.a. verteld. Dan spotten we op de rots een net geboren zeeleeuwtje. Wel sneu want deze zal het waarschijnlijk niet redden. Normaal worden zij in november geboren. Daarna is het weer vol gas maar nu met de golven mee dus is de tocht van iets rustiger en hoef ik me niet meer zo gespannen vast te houden. Eenmaal terug is het hardwerken om je wetsuite weer uit te krijgen haha. En dan is het tijd om even wat te eten want ja, ik voel me nu wel heel leeg haha. We gaan even lunchen en kopen bij de kraampjes in de haven een leuk aandenken aan onze trip in Zuid Afrika voor thuis. En dan uit het niets zegt een vrouw ineens; ‘oh, jullie zijn Nederlands, dan kan ik het wel zeggen, wat heb je een leuk jurkje aan, staat echt heel goed.’ Huh, ja ik in een jurkje haha, dat is iets van de laatste tijd en sta helemaal te kijken van dit compliment maar toch wel erg leuk haha. En dat aan het eind van de vakantie, na vier weken best veel eten en weinig sporten haha. Hoe simpel kan een iemand je dag goed maken hahaha. Dan is het tijd om op weg te gaan naar onze laatste overnachtingsplek in Kaapstad. Hier hebben we een studio gereserveerd. Wat een drukte in Kaapstad zeg en Kaapstad is helemaal niet vlak zoals ik had gedacht. Weet niet waarom maar dat dacht ik, en we rijden de, vlak bij onze studio, hele steile straatjes door. Dit heeft wel een beetje weg van San Francisco, net zo steil en smal. We checken in halen de auto helemaal leeg omdat we morgen alle tassen voor vertrek weer goed moeten inpakken en gaan dan te voet nog even op pad. We kunnen hier gewoon rondlopen hebben we begrepen dus dat gaan we dan ook doen. Het is in de middag wel zonniger geworden maar er staat nog wel een harde wind. Vandaag lopen we een aantal winkeltjes in en uit en komen terecht bij een biercafé waar we boven op het terras/balkon gaan zitten. 99 biertjes... en bitterballen haha.

Dat gaan we natuurlijk even bestellen, nou ja niet al die negenennegentig biertjes maar wel de bitterballen haha. Mark kiest voor de bitterbalroulette. Een van de bitterballen is gevuld met hete chilisaus haha. Achteraf valt het heel erg mee maar het idee is leuk 😉! Het is nu wel een heel stuk koeler geworden, het waait nogal in Kaapstad blijkt, en gaan daarom terug naar onze kamer om even te douchen en warme kleding aan te trekken voordat we een restaurantje gaan zoeken. Omdat Kim jarig is vandaag hebben we een lekker taartje gekocht en we besluiten om dit ‘toetje’ voor het diner te eten haha. Eerst een kaarsje op ons taartje en met een wijntje proosten we op Kim haar verjaardag.

Na het douchen gaan we op zoek naar een Argentijns restaurant die niet ver van onze studio zit. Ook hier zitten we nog heerlijk buiten is het heel goed eten. Daarna nog wel even een uurtje op ons balkon gezeten en zitten luisteren naar alle geluiden die omhoog komen hier midden in de stad. Aan de overkant van de straat is het nog gezellig druk bij het café op de hoek en dat blijft het ook nog lang nadat wij liggen te slapen.

Zuid Afrika dag 26 Hermanus - Houtbaai

De wekker gaat en voor het eerst (volgens mij) deze vakantie wordt ik ook pas echt wakker van de wekker. Vandaag hebben we de derde opeenvolgende dag met weinig actie. We rijden vandaag richting kaapstap dat in twee uur zou kunnen. Maar er is nog veel te zien hier dus we gaan hier in de regio lekker rondtoeren. Eerste stop vandaag is Simons Town.

Even op bezoek bij de pinguïns. Blijven toch leuke beestjes al doen ze over het algemeen niet heel veel haha. De tweede stop is de vuurtoren en daarna Kaap de Goede Hoop. Hier hebben we na het beklimmen van de trappen richting de vuurtoren een poging gedaan om wat te gaan drinken maar jóh, wat een toeristen zeg. Letterlijk met bussen tegelijk worden ze (alsof wij zelf geen toeristen zijn😉) daar uitgeladen. Gevolg; Een rij tot buiten ver buiten het restaurant. Ha, dan maar wat water drinken in de auto. Ook bij kaap de Goede Hoop wat eigenlijk in mijn ogen eigenlijk niks voorstelt, is het hartstikke druk en wordt er een rij gevormd bij het bord waarop staat Kaap de Goede Hoop.

Nou ja, snel weer de auto in en weg bij die gekte. Dit vind ik dus echt helemaal niks aan haha. Geef mij dan maar duizend keer liever de benewagen in de wildernis tussen de wilde dieren ondanks alle spanning in je lijf daar. Op de terugweg het park uit nog even een korte stop bij twee struisvogels die daar lopen te scharrelen. Dat is natuurlijk wel weer even een leuke attractie. Na deze stop wilden we via Chapmans Peak naar onze eindbestemming voor vandaag rijden maar deze weg bleek dicht te zitten.

Draaien dan maar en een andere route zoeken. Eenmaal aangekomen in Hout Bay, waar we vannacht blijven slapen, snel ingecheckt en naar het kleine strandje zo’n anderhalf kilometer lang, direct achter het Guesthouse gelopen. Even kijken waar we morgen om tien uur moeten zijn. We hebben een snorkeltrip besproken en gaan met zeeleeuwen zwemmen morgen. (Hopen dat er daan echt alleen maar zeeleeuwen zwemmen en we niet al te ver de zee op gaan.) We moeten wel onze mail in de gaten houden. Als het te hard waait gaat de trip de zee op niet door. De boottrip Whale-Watching in Hermanus ging niet door en ik was daar heel wat minder rauwig om dan Mark. Maar mijn beleving van de laatste keer Whale Watching was dan ook iets anders dan die van Mark terwijl ik over de reling achter de boot hing ziek te wezen haha. Dus hoop dat het morgen wel goed gaat, heb deze keer al wel tabletjes geregeld dus 'fingers crossed'. Wanneer we terug lopen door de haven zien we hier en daar al een zeeleeuw zwemmen. Een local is een van de zeeleeuwen aan het voeren en geeft even een korte showtje weg.

Hij laat de zeeleeuw vis eten dat hij zelf tussen zijn tanden vast houd. Het beest komt het water uit gesprongen om het te pakken. Snel een fotootje maken en natuurlijk komt het kleine kind dat de man bij zich heeft met een pet bij ons en wordt er om een fooitje gevraagd. We lopen via de haven naar een restaurant en bestellen een cocktailtje. (Tja vakantie hè) Het is nog steeds zo'n dertig graden. Een aantal kinderen lopen te klooien voor het restaurant. Wat ze precies allemaal doen krijg ik niet mee, maar het is wel duidelijk dat zij niet uit de duurdere wijken weg komen. Uitkijkend over het strand zien we drie echte 'zee'-honden in en uit de zee lopen en het strand weer op rennen. Wat een lol hebben die beesten, ze houden dit ook al die tijd dat we er zitten vol. Ook is er nog iemand een zandsculptuur aan het maken, staat er een stel te zingen en is er nog iemand aan het jongleren. Genoeg te zien hier. We besluiten over het strand na de andere kant van Hout Bay te lopen om te kijken waar we wat gaan eten 's avonds. Nadat we daar nog een drankje hebben gedronken lopen we terug naar ons Guesthouse om te douchen en warmere kleren aan te doen. Overdag was het drieëndertig graden maar 's avonds koelt het wel snel weer af. We moeten een stuk over de weg lopen en hier kennen ze geen stoep. Nu lopen we zelf een keer langs de gele lijn op een drukke straat. Geen pretje moet ik zeggen en besluit ook om vanavond met de auto te gaan en zeker niet in het donker hier langs te lopen. We kiezen voor Italiaans vandaag en na het eten gaan we terug naar onze kamer. En dan morgenvroeg dus zwemmen met zeeleeuwen. En daarna de laatste vijftien kilometer rijden van onze reis naar Kaapstad waar we nog twee nachten zullen blijven...

Zuid Afrika dag 25 Hermanus

Vandaag een nog rustige dag als gisteren. We zijn er weer op tijd uit, ontbijten in ons appartement en gaan op zoek naar wat we de rest van de vakantie nog willen doen in en rond Kaapstad. Lang leve google. Dat en de overnachtingen gaan we vanmorgen boeken voordat we weggaan, want het zou zonde zijn wanneer er nog meer niet doorgaat door het te laat te zijn met boeken. Voordat we die op pad gaan hebben we de drie overnachtingen geboekt en alle activiteiten die we nog willen en kunnen doen. We willen nog wel meer maar het eind van de vakantie komt nu toch echt in zicht. Dus we moeten ook nu weer keuzes maken. Als alles geboekt is gaan we op pad.

We zetten de auto vlak bij de zee en gaan het Cliffpad op. Dit pad dat langs de kust kronkelt zou in totaal twaalf kilometer lang zijn maar dit blijkt niet helemaal te kloppen. We lopen ook maar een gedeelte van het pad en gaan als we in het centrum van Hermanus komen lekker op een terrasje zitten. Al met al slenteren we vandaag zo'n 10 km heen en terug over het Cliffpad en zitten we de rest van de dag over het water te turen of op een terras. Ook niet verkeerd haha. Ook blijven we nog even staan kijken bij een stel dat de Klipdassies aan het voeren is.

Die beestjes worden heel brutaal en springen zelfs op schoot en proberen de tas los te krijgen haha. Aan het eind van de middag rijden we terug naar ons appartement. We maken wat groente klaar en pakken wat uitjes in folie om straks in de kolen te gooien als we gaan braaien.

Ons appartement zit op de tweede verdieping en we hebben een eigen ingang via een poortje, een eigen patio met braai en trapopgang. We slepen een tafeltje en 2 stoeltjes naar beneden en zitten de rest van de avond beneden bij de braai tot de sterren aan de hemel staan en we alleen elkaars gezicht nog kunnen zien door de kaarsjes die we op tafel gezet hebben. Tijd om de boel op te ruimen en naar bed te gaan. De volgende dag gaat de wekker weer om zes uur.

Zuid Afrika dag 24 Hermanus

Vanmorgen inderdaad een wel heel uitgebreid ontbijtbuffet hier in het hotel. Nu komen we ook echt niks te kort hier hoor. Heb af en toe het gevoel dat we de hele dag niks anders doen dan eten en zit de hele dag vol haha. Vandaag hebben we een rustig dagje. We vertrekken vanuit Wilderness naar Hermanus wat zo’n drie en een half uur rijden is. We hebben besloten om via Oudtshoorn te rijden. Dit gebied rondom Oudshoorn staat bekend om de vele struisvogelfarms. Wanneer we richting Oudtshoorn rijden, rijd je weer over een pas de bergkam door. Aan de zeekant is het koeler en groener. Ben je voorbij de bergkam dan is het klimaat gelijk veel droger en het landschap verandert in gele velden met lage begroeiing hier en daar. We gaan niet naar een struisvogelfarm heen maar zien genoeg struisvogels wanneer we langs de struisvogelfarms heen rijden. Ook hele kleintjes haha. We hebben met deze omweg weer even gebroken met de tuinroute en zijn weer een stuk aan het rijden op de alternatieve route. We rijden nu via Swellendam naar Hermanus.

 In Swellendam staat het meest gefotografeerde kerkje van Zuid Afrika en natuurlijk stoppen wij daar ook even. Even een break van het rijden en wat drinken op een terrasje. Het is onvoorstelbaar hoe vaak we toch weer overal Nederlanders horen, zo ook hier weer. Na onze break rijden we door naar Hermanus. Omdat we vanmorgen lekker rustig aan gedaan hebben is het onderhand al bijna half vijf als we in Hermanus aan komen. Normaal geen probleem maar nu hebben we nog geen overnachting geregeld. We willen hier twee nachten blijven en lopen een stukje langs de zee op zoek naar een plek waar we kunnen gaan zoeken naar een overnachtingsplek. Ik kijk via lekkerslaap, een Afrikaanse site en vind een studio die nog vrij lijkt te zijn. Als we deze willen boeken blijkt dat je eerst een aanvraag doet via deze site, dus we besluiten er heen te lopen, zou zo’n twee kilometer buiten het centrum zijn. Wanneer we er heen lopen en in de straat komen zien we nergens de studio dus besluiten we toch even te bellen. Dan komen we erachter dat het toch vol geboekt is. Ik ga nu via booking op locatie zoeken en vind een guesthouse en een studio die nog vrij zijn. We kiezen voor de studio omdat we nog een keer willen braaien hier. Als we deze geboekt hebben en we hebben de bevestiging binnen, kunnen we rustig even wat gaan drinken op een terras. We gaan bij een tappastentje zitten en besluiten samen een half portie nacho's te bestellen als voorgerechtje. Het is nu zeven uur en we kunnen dan zo eerst inchecken, omkleden en dan uit eten gaan. Dat gaat dus niet gebeuren. De laatste keer dat ik een bord nacho's heb gezien in een restaurant was in Amerika en daar kon je met een heel gezin van eten. Nou, dit halve portie was genoeg voor Mark en mij als complete maaltijd... Dat was dus ons diner deze avond haha. Na het eten rijden we naar onze studio. De studio blijkt een compleet appartement te zijn, beetje oubollig maar wel heel gezellig. Hier hebben we contact opgenomen om te boeken voor Whale-Watching maar helaas, dit is allemaal al volgeboekt tot aan donderdag. Dat is balen, maar goed, misschien was het ook niet heel slim om daar zo lang mee te wachten... nu dan lekker even lezen en morgen kijken of we vanaf de kliffen of op het strand nog wat walvissen kunnen spotten. Normaal zijn hier altijd walvissen te zien dus wie weet hebben we geluk.

Zuid Afrika dag 23 Wilderness Canyoning

We zijn weer erg op tijd wakker en staan daarom al om kwart over zes op het strand om een stuk te gaan hardlopen. Het is op een uur na weer helemaal vloed en het water komt steeds wat verder het strand op.

We zien een aantal gigantische kwallen op het strand liggen met een doorsnede van wel vijftig centimeter. Nog nooit eerder zo grote kwallen gezien. Het zand is best zacht wat het extra pittig maakt. Het is een supermooie dag, niet veel wind en een heerlijk net opkomend zonnetje. Als we terug komen na het hardlopen kunnen we na een snelle douche zo aanschuiven voor een ontbijtjet dat voor ons klaar gemaakt wordt. Daarna is het weer de auto inpakken en vertrekken we uit Plettenbuerg. We hebben vandaag maar een korte rit via de tuinroute gepland staan. Nadat we het Canyoningen gepland hebben gisteravond hebben we gelijk het hotel geboekt vanuit waar we met een busje ook opgepikt worden voor de canyoning. We worden hier ook weer afgezet aan het eind van de dag dus hoeven niet meer verder te rijden deze dag. Aangekomen in Wilderness maken we kennis met Greg en de drie andere deelnemers die vandaag meegaan. Ik heb er echt heel veel zin in. We rijden eerst een stukje met de bus van Greg en zetten deze neer op het erf van een boer. Dan is het tijd om de schoenen te wisselen voor dunne rubberen waterschoenen en wordt ons een wetsuit en helm toegereikt. De helm dragen we zelf, de rest gaat in een rugzak die Mark om krijgt tijdens de hike naar beneden richting de kloof. We dalen af door een heel dicht bos voordat we bij een kleine rivier komen.

Hier gaan we verder door de kloof in de rivier over glibberende stenen en klauteren we langs de zijkant via de rotsen. Dan is het tijd om ons wetsuit aan te doen want we zijn op de plek gekomen waar we beginnen met abseilen. We kleden ons om en Greg verteld ons dat deze ‘abseil’ dertig meter hoog is. Je gaat over een rots en hangt dan aan het touw. Greg laat je dan naar beneden zakken. Helaas sta ik met mijn neus weer vooraan en moet dus als eerste. Niet wetend wat te doen moet ik bij Greg komen staan op een heel gladde aflopende rots vol met mos. Ik kan me nu nog vasthouden aan een touw en ben gezekerd. Als ik bij hem sta moet ik mijn zekering vast maken aan de lus van het andere touw waarmee ik naar beneden ga. Ik zit nu op handen en knieën op een glibberende gladde rots waar je je handen op kunt zetten maar waarbij je niks kunt vastgrijpen, met achter me een dertig meter diepe afgrond. Ohhhhhh shit. Dit is nog enger dan de bungee van gister. Greg vraagt me naar achter te schuifelen. Een beetje paniekerig probeer ik iets naar achter te schuifelen maar mijn lichaam werkt tegen. Nou ja mijn lichaam, mijn geest. Welke gek gaat hier nu naar achteren, dan kun je alleen maar van die rots glijden en naar beneden vallen. Dan trekt Greg een keer aan het touw en voel ik dat ik veilig vast zit. 'O ja, dat touw' denk ik en terwijl ik nu in het touw hang laat ik mijn benen over de rand zakken. Als ik eenmaal langs deze overhangende rots ben kan ik mijn knieën en voeten tegen de wand zetten. 

(De volgende keer graag iemand voor mij zodat ik de kunst kan afkijken) langzaam ga ik nu naar beneden en na zo'n twee meter hang je in de lucht. 'Ohh wat super mooi' denk ik als ik draaiend aan het touw naar beneden zak. Ook spookt er nog wel even door mijn hoofd dat je wel heel veel vertrouwen moet hebben in het touw, in Greg en de ijzeren haken die hij in de rotsen heeft gezet waar we aan vast zitten. Beneden zak ik in de rivier en maak ik de zekeringen los. Wauw, wat super gaaf en wat ongelofelijk mooi is het hier. Ik voel me heerlijk zo alleen in de kloof. De rest van de groep zit nog dertig meter boven me en omdat zij op een overhangend stuk staan kan ik ze niet zien. Het touw wordt weer omhoog gehaald en Mark is aan de beurt. Greg roept naar beneden dat ik naar de andere kant van de kloof moet gaan. Ik ga weer het water in en zwem een klein stukje naar de overkant omdat je niet kunt zien waar je wel of niet kunt staan in dit donkere water. Aan de overkant klauter ik het water uit en zit in het zonnetje te kijken hoe Mark naar beneden komt...

Mark staat op het randje hangend in het touw en zakt langzaam naar achteren. Dan hangt ook hij los aan het touw hoog boven me en komt langzaam naar beneden. Dat ziet er wel spectaculair uit, jammer dat ik geen camera heb. Maar Greg maakt wel foto's van ons tijdens deze dag die hij later naar ons door zal sturen. Als iedereen beneden is gaan we een stuk zwemmen. Heerlijk, ik wil hier wel de hele dag blijven haha... Canyoning bestaat natuurlijk uit sprongen maken van de rotsen en dat gaan we nu dan ook doen. We klauteren het water uit en Mark ziet een grote 'stokinsect' (hahaha wandelende tak) die waarschijnlijk naar beneden gevallen is. Mark brengt het beestje weer in veiligheid aan de kant van de rivier. Dan gaan we naar de volgende pool in de rivier waar we gaan springen. Er zijn sprongen te maken vanaf één meter tot dertien meter hoog, slik. Ik besluit direct dat ik dat dus niet ga doen haha. Ik heb de afgelopen dagen wel even genoeg dingen gedaan waarbij elke vezel in mijn lichaam schreeuwde dit niet te willen doen haha. We beginnen met een lage sprong waarbij Greg ons de techniek van het springen uitlegt.

Na elke sprong klauteren we een stukje hoger de rotsen op. Er zit geen druk achter en Greg laat ons vrij met wat we wel en niet willen doen en geeft ons tips om onze sprongen te verbeteren. Ik ga tot ongeveer zeven meter en dan vind ik het wel welletjes. Ik doe daarna nog een vijf en zeven meter sprong terwijl Mark en twee van de anderen steeds een stapje hoger gaan. Ik zie Mark steeds op het randje staan en zien dat hij het best wel eng vind maar doet het toch. Wel zichzelf steeds afvragend 'waarom doe ik dit'. En ik ben blij dat ik niet de enige ben die dit zich zo af en toe afvraagt haha. Greg verteld dat er iets verder op een dertien meter sprong is voor diegene die dat willen en alle drie willen ze dat wel proberen. Eerst nog even hier een keer oefenen en dan zwemmen we terug richting het touw waarlangs we naar beneden kwamen. We klauteren verder over rotsen en doen nog een sprong vanaf een boomstronk die dwars boven de rivier hangt. Daarna ga ik en een andere deelnemer aan de overkant van de kloof zitten terwijl de anderen inclusief Greg naar boven klauteren. Dertien meter hoog, poeh. Als ik ze op dat randje zie staan daar boven in ben ik heel blij dat ik hier zit. Greg verteld waar te springen en wat te doen en springt dan vervolgens eerst zelf, net als bij alle andere sprongen. Mark springt als derde deze keer. Ik zie hem even heel diep inademen als hij zich klaar maakt om te springen. Ohhhh ik krijg hier de zenuwen van haha. Onder hen is een uitstekende rots dus ze moeten rechts iets over een struikje springen om niet bij die rots in de buurt te komen. Vanaf beneden, hoor ik later, ziet het er gevaarlijker uit dan dat het was.

 Die rots was ver genoeg weg, maar toch. Mark heeft dus alle sprongen gedaan wauw, echt super knap. Helaas is het daarna tijd om weer naar boven te klimmen want het zit er weer bijna op. Wat een super gave ervaring was dat zeg. Op de terugweg rijdt Greg nog even langs een uitzichtput waar ze ook starten met paragliden. (dat is dan iets wat we een volgende vakantie wel kunnen gaan doen haha) Nadat we terug zijn checken we ons in bij het hotel, gaan nog even snel naar de winkel en rijden naar het strand. Daar gaan we weer een beetje verlaat lunchen en kijken naar de paragliders die we eerder zagen opstijgen en hier op het strand weer landen.

 Een heerlijke dag die we afsluiten met super lekker eten op het dakterras van een super gezellig restaurantje vlak bij. Wat zullen we heerlijk slapen. En wat de volgende dag ons zal brengen dat weten we nog niet. We gaan in ieder geval op weg naar Hermanus. We beslissen om nog niks te boeken en morgen daar te zien waar we terecht komen. Hier in het zuiden is het veel meer verwester lijkt dan in het noorden van Zuid Afrika en het stikt er van de hostels, Guesthouses en B&Bs. We hopen iets te vinden waar we nog weer lekker zelf kunnen braaien. Maar eerst morgenvroeg een heerlijk uitgebreid ontbijt in het hotel waar we deze nacht overnachten...

Zuid Afrika dag 22 Plettenberg Blaukransbrug Bungeeee!!!

De vogels fluiten en het wordt langzaam aan alweer licht. Het is nog maar vijf uur wanneer ik wakker wordt. Het meisje op de camera gisteren sprong ondanks de angst in haar ogen en nadat ze weer omhoog zwiepte aan het bungeetouw begon ze heftig te klappen. De spanning was uit haar lichaam en ze genoot. En nu wij straks… Gisteravond was het heel respectabel half elf (meestal is het negen uur wanneer de luikjes dichtvallen hier in Zuid Afrika) en ik heb goed geslapen. De wekker staat om half zeven want we vertrekken om half acht weer richting de brug. Vandaag gaat het dan gebeuren, Bungee Jumpen... om negen uur gaan we met de eerste groep mee de brug op. Ik wilde graag zo vroeg mogelijk zodat ik minder tijd heb om me er druk over te maken. En ik moet zeggen, het valt nu ook nog wel mee. Ik zie dat mijn hartslag zo'n vijftien slagen hoger is dan normaal als ik net wakker ben.

 Een beetje gezonde spanning, (nog) niks ernstigs haha. We eten een paar ruskbroodjes en een kop thee op onze kamer. We moeten al weg voordat het ontbijt start, dus dat slaan we hier over vandaag. Dan is het tijd om in de auto te stappen. Het is drie kwartier rijden en we moeten er om half negen zijn. Ik check nog een keer mijn hartslag en zie dat deze opgelopen is naar honderdtien hartslagen per minuut haha. Ik voel de zenuwen nu ook even door mijn lichaam gieren als we naar de auto lopen. Ik rijdt en in de auto wordt ik wel weer even iets rustig maar komen de zenuwen bij vlagen. Af en toe even diep inademen haha. Mark zit naast me en checkt nog eens of hij alles heeft. En daarna nog eens… En nog eens... Ook hij wordt nu wel een beetje zenuwachtig haha. Als we bij Face Adrenalin komen zijn we veel te vroeg. Het is nog maar tien over acht. We lopen een beetje rond, kijken nog eens na de brug en schrijf nog een stukje nu we toch hier zitten te wachten. Na zo'n tien minuten komen er toch ook andere mensen aan. Ik ben al drie naar het toilet geweest vanmorgen maar moet eigenlijk alweer. Zenuwen haha. Eens even kijken waar dat hier kan... De volgende stap is formulieren invullen en dan kunnen we ons harnas aantrekken. Als ik vraag hoeveel mensen er gaan springen is het antwoord; "op dit moment alleen jullie". Ok haha. Het duurt nog even en er komt er nog één bij. Een klein groepje, dat betekent in ieder geval geen lange wachtrij op de brug denk ik dan maar. En het blijft ook bij drie vanmorgen. We lopen met zijn vieren richting de brug. Voordat we de brug op gaan wordt ons eerst het een en ander uitgelegd. Hoe we op de brug komen, wat er van ons verwacht wordt. Geen losse dingen in je zakken, schoenen goed strikken anders kun je ze verliezen. Hoe je moet springen om whiplash of andere klachten te voorkomen. Dat betekent dus dat je echt moet gaan springen en je niet moet laten vallen want dan is de kans groot dat je niet met je hoofd eerst naar beneden gaat. Je kent dat wel, net als vroeger bij het leren duiken. Recht naar voren springen met je hoofd omhoog in plaats van omlaag 😊!. Ok, ik moet dus echt springen. Ik heb wel een beetje zenuwen maar het valt me nog mee. Als we over de brug lopen naar het midden wordt ik ook niet extra zenuwachtig.

Het uitzicht is geweldig richting zee zo door de kloof en ook naar beneden door het rooster waar je overheen loopt kijk je super mooi weg. Eenmaal op de brug zeg ik ‘good morning’ tegen de mensen die al op de brug staan. Er wordt ons gewezen op de zwart gele lijnen waar je tussen moet blijven in verband maar de touwen die daar opgehaald moeten worden. Dan vertellen ze wie er als eerst mag springen. Werner als eerst, dan Mark en als laatste Danielle. Shit!! Ik wilde graag als eerste. Nou ja denk ik direct, we zijn maar met zijn drieën. Als Werner klaargemaakt wordt voor zijn sprong en hij op het randje wordt geplaatst wordt er afgeteld. 321Bungeeeeeeee. Maar in plaats van echt springen zakt hij door zijn knieën en laat zich vallen. Op de video later is te zien dat hij een flinke zwieper maakt wanneer het elastiek gespannen is en hij weer omhoog komt. Precies waar ik bang voor ben. Maar ik lach nog steeds en ondertussen maken ze Mark klaar voor zijn sprong. Vlak voor het springplateau gaat hij achter het touw zitten en wordt de band om zijn benen gebonden. Als Werner bijna boven is wordt Mark door de twee mannen alvast naar de rand van de brug gebracht. Hij is dubbel gezekerd voordat je voorbij het veiligheid touw mag komen. Hij heeft de Go Pro in zijn hand en ze helpen hem al huppend (omdat je benen aan elkaar gebonden zijn) naar het randje. Ik hoor ze aftellen terwijl ik nog snel een paar foto's schiet. 321Bungeeeeeee. En Mark springt letterlijk van de brug af. "Oh nee, hij is echt gesprongen" zeg ik hardop. Ik doelde daarmee op het feit dat hij zich niet heeft laten vallen maar echt afgezet heeft tegen de rand van de brug en het diepe in is gedoken. Wel met een hele harde schreeuw haha. Wauw… en ohhhhhh wat eng. 

Ik heb zelf al even over het randje gekeken voordat de eerste ging springen en kreeg het toen even heel benauwd. Terwijl Mark heen en weer bungelt onder de brug (ik kan op het schermpje mee kijken, sta ik zenuwachtig heen en weer te wippen van mijn ene op mijn andere voet. En dan hoor ik ; " Danielle are you coming". Werner verteld me nog eens dat het echt best meevalt en ik niet bang hoef te zijn. Ik ga zitten en ze maken mijn benen vast. Ik zucht een paar keer diep en lach (als een boer met kiespijn) naar de camera. Ze maken een aantal foto's, te beginnen met je hand waar je gewicht en je sprongnummer en springtijd opstaat. 'Zeker om je gegevens terug te vinden als het niet goed gaat' denk ik. Ik haal nog een paar keer diep adem en spreek mezelf even streng toe, want het huilen staat me nader dan het lachen van al die zenuwen die door mijn lichaam gieren. Werner zegt nogmaals dat het niet ‘zo’ eng is en ook Ryan, die ons begeleid zegt nogmaals dat ik me nergens druk over hoef te maken en vooral moet genieten. Dat zeg ik dan ook nog een keer tegen mezelf. ‘Geniet en stel je niet aan’. Aan de andere kant van de brug wordt Mark alweer naar boven getakeld. Als hij boven is kan hij nog even bij me komen en dan komen ze bij me met de vraag; Danielle, are you ready?" Ik twijfel maar zeg; "as ready as I will ever be!! Ze loodsen me naar het randje. Zoals verteld vlak voordat we de brug op gingen is het de bedoeling dat we met onze tenen over het randje gaan staan en onze kin omhoog is gericht omdat ze niet willen dat we naar beneden kijken en niet meer durven. Ze loodsen me dus naar het randje terwijl mijn beide armen om hun nek liggen en ik jammer bijna; ohh ik durf dit niet, ik vind dit écht heel eng' terwijl mijn voeten over het randje schuiven en ik mijn lichaam naar achteren hou. Hoe onnatuurlijk om zo op het randje van zo'n hoge brug te gaan staan. In hoor ze zeggen; "kijk naar de camera" maar denk alleen maar 'fuck you met je camera' en kijk langs mijn tenen nog snel naar beneden de diepte in. Ohhhhhhhh, ik hoor ze tellen 321Bungeeeeee (bij mensen die het eng vinden beginnen ze bij drie in plaats van vijf haha) en ik weet niet waarom, maar ik spring. Ik spring echt, zet me af van de brug en spring. En dan val je, en val je, en val je. Oja en had ik al verteld dat je schreeuwt vanaf het moment dat je je voeten los hebt van de brug. Dit lijkt wel automatisch te gaan haha, zonder dat ik er controle over heb. Na een paar seconden voel je dat er iets veranderd en ga je ineens weer omhoog. Ohh my god, ohh my god, ohh my god denk ik steeds en na de eerste bounce wanneer ik weer naar beneden ga denk ik, ‘wauw ik heb het gedaan’ (big big smile haha) en schreeuw nog een keer van opluchting en blijdschap. Na de derde bounce, ik heb nu de lef gevonden om goed om me geen te kijken in plaats van gewoon te hangen en te bungelen, begin ik wel druk te voelen in mijn hoofd en voel ik ineens dat het lijkt alsof mijn benen niet heel strak vast zitten en zo los kunnen schieten. Ik flex daarom voor de zekerheid mijn voeten en hoewel ik mezelf verzeker dat er niks gebeurd hoop ik toch dat die man die me komt halen als ik uit gebounced ben er snel is. Het is een super gevoel maar die druk in je hoofd is wel vervelend en het gevoel los te raken is natuurlijk ook niet erg relaxed. En dan is hij daar. Ik wordt vastgeklikt en langzaam gaan we weer omhoog, nu met mijn hoofd omhoog in zittende houding. Hij geeft me een hand feliciteert me met mijn eerste sprong en vraagt: "Will you do it again" en ik antwoord ; “Jeah, I think so!!” We worden omhoog getakeld dan nog even over het randje heen bij de brug en je bent weer terug op het plateau. Wat een emoties vliegen er door je heen. Maar ik moet zeggen, naast blijdschap ook opluchting. Dat hebben we toch mooi gedaan maar het is wel voorbij haha. Zo zeg, wat een ervaring.

We kopen T-shirts, de foto's en video's en Mark koopt een stuk touw. Ze kunnen duizend sprongen ermee uitvoeren maar worden naar vierhonderd sprongen vervangen en dan in stukjes verkocht in de shop. Ook krijgen we beide een certificaat. Snel het shirt aan en even vragen of iemand een foto wil maken zodat we het thuisfront op de hoogte kunnen stellen van dat het al gebeurd is haha. Een Nederlands stel staat net te kijken bij de brug dus we raken aan de praat en zij maken de foto voor ons. Daarna komen we nog een Nederlands stel tegen en hij gaat vanmiddag om vijf uur springen. We kletsen wat over en weer en bestellen wat te eten en drinken bij het restaurant. Omdat we nog niet echt ontbeten hebben doen we dat hier om elf uur met tosti en patat haha. We bekijken de foto's en de go-pro filmpjes die Mark heeft gemaakt. Super haha. Nadat de meeste adrenaline uit onze lichaam is en we weer rustig zijn, kunnen we rustig aan de rest van de dag beginnen.

We rijden eerst naar een park waar ze wilde katten hebben. Een Wildcat Experience blijkt een uurtje te duren en start vrijwel gelijk dus we besluiten om dit te doen. We mogen hierbij in verschillende kooien naar binnen. Bij de Servals, wilde katten en cheeta's. Bij het luipaard lopen we via een soort kooi door het gebied waar het luipaard zit. Op het moment dat wij daar heen lopen ligt het beestje boven op de kooi waar wij onderdoor lopen. We hebben hierdoor een unieke kans om een luipaard van wel heel dicht bij te bekijken en zelf te aaien over zijn buik. Jeah, wie aait er nu een luipaard, wij dus haha 😀!!

Het werd iets meer dan een uur maar wel heel leuk. Na deze tussenstop rijden we langs de winkel om wat te kopen voor de lunch tijdens onze wandeling op Robberg waar we vanmiddag willen gaan wandelen. Dit is het schiereiland bij Plettenberg waar een kolonie zeeleeuwen leeft. We zijn er pas om drie uur wanneer de meeste mensen alweer op de terugweg zijn. We besluiten de grote ronde te doen en helemaal naar het eind van het eiland te lopen. Dit is geen 'walk in the park' want het blijkt flink stijgen en klimmen en zeker het tweede deel van de route is flink nagelbijten maar super leuk dat geklauter over rotsen en richels. Op the point, helemaal het uiterste puntje gaan we even een beetje verlate lunch doen want het is onderhand vier uur. We hadden al eerder op het schiereiland willen lunchen maar aan die kant van het eiland echt een groot gedeelte van de zeeleeuwen en dat ruikt niet erg fris. Dan maar wat later eten.

Vlak bij zit hier een grote groep zeeleeuwen te spelen in de hoge golven. Verderop zien we ook iets maar weten niet zeker of het een dolfijn is die heel rustig zwemt of toch een walvis. Na onze lunch klauteren we verder over rotsen en steile kliffen om op een zandduin uit te komen halverwege het schiereiland. De zon zakt al richting de horizon en we worden getrakteerd op hele mooie plaatjes. Aan de andere kant van de zandduin staat ons weer een flinke klim te wachten.

Als we boven zijn zien we heel in de verte weer wat in de zee. Dit zijn zeker wel walvissen!! Een beetje ver maar we hebben ze gespot haha. De zon is nu bijna onder wanneer we weer terug komen bij de auto. We beslissen om terug te rijden naar onze kamer en daar nog snel even het strand op te gaan. Nog geen twintig meter van onze kamer vandaan start een boardwalk die direct uit komt op het strand, heerlijk dichtbij. Het strand is best langgerekt, wat goed uitkomt want hier willen we morgenvroeg heerlijk gaan hardlopen langs de branding. Omdat we een late lunch hebben gehad besluiten we om niet meer uit eten te gaan en doen we het deze avond met nootjes, chips en rode wijn. Niet verkeerd dachten wij haha. Omdat we nog niet besloten hebben wat te gaan doen morgen pakken we de foldertjes er nog eens bij en nemen contact op met Canyoning Adventures. Ze hebben nog plek, morgen om half elf. Dat betekent om half negen ontbijten anderhalf uur rijden via de tuinroute richting Wilderness, waar we ook meteen een hotel boeken. Dan volgt de volgende uitdaging; Canyoning!!

Zuid Afrika dag 21

Als ik in de ochtend wakker wordt trek ik gelijk de hoge gordijnen open. Geen regen, geen flitsen en geen gedonder. Een heerlijk zonnetje komt net boven de horizon uit. Ik ga snel even douchen in het immense huis met de brede gangen en dikke vloerbedekking. Alles ziet er nu toch iets vriendelijker uit. Ons ontbijt wordt klaar gezet in de eetzaal. We ontmoeten een Belg die hier ook heeft overnacht en net als ons niet wist waar hij in terecht was gekomen. Met zijn drieën gaan we aan het ontbijt. "Ik zie het al helemaal voor me. Hier zullen vroeger de dames met die mega jurken hebben gelopen en al die zwarten mensen met hun butler-kleding aan haha" zegt hij. Ja vroeger zullen hier inderdaad waarschijnlijk hele rijke mensen hebben gewoond met heel veel bediendes. Hij verteld ook dat hij zelf in Senegal een tijdje heeft gewoond en daar ook een tuinman, butler en chauffeur had. Hij is dertig jaar en werkt op een baggerschip waar hij elke zes weken op en af gaat en al heel wat van Afrika heeft gezien. Nu reist hij een aantal weken alleen door Zuid Afrika en overnacht veelal in herbergen waar hij steeds weer nieuwe mensen ontmoet. Om acht uur nemen we afscheid en rijden we verder naar het zuiden. Het eindpunt voor ons vandaag; Plettenberg. We rijden de eerste vier uur door naar Graaf Reinet. Hier willen we gaan wandelen in 'the valley of desolation'. Eenmaal aangekomen in Graaf Reinet en nog twee kilometer te gaan naar onze middagbestemming slaan we rechtsaf een zandweg in en stuiten we op een hek. En nu… Als we dichter bij het hek zijn staat er een telefoonnummer dat je moet bellen om de code van het hek te krijgen. Dus bellen we en kunnen we toch door het hek. Op de kaart die iets verder staat wordt de Valley niet aangegeven. Ik rij rustig nog een stukje verder terwijl Mark de navigatie opnieuw instelt. Shit, omdraaien en vijfenveertig minuten de andere kant uit geeft deze nu aan. Dat gaan we dus niet doen want we moeten vanmiddag nog weer vier uur rijden. We beslissen om dan de Valley maar over te slaan en rijden naar Aberdeen om daar te gaan lunchen.

Vanuit daar is het nog drie en een half uur naar de Bloukransbrug. We hebben besloten om dan maar vast langs de brug te rijden zodat we nog even kunnen kijken bij het bungeejumpen. Vanuit daar rijden we dan door naar Plettenberg waar we twee nachten blijven. De omgeving is echt geweldig. De hele weg genieten we van de geweldige rotsformaties en de gestrekte gele gras gebieden. We zien nog wat springbokken en struisvogels. De wegen zijn heel goed zo naar het zuiden dus we kunnen lekker doorrijden. Omdat de landschappen zo uitgestrekt zijn zien we veel minder mensen langs de weg lopen en ook staat hier op veel plekken het vee achter een hek. Als we vanuit de Oostkaap de Westkaap in rijden verandert het landschap weer en wordt het veel groener. De temperatuur zakt ook heel wat graden. Het kwik was alweer opgelopen naar drieendertig graden en hier is het tussen de negentien en tweeentwintig graden. Het laatste stukje. We moeten dan nog honderzeventig kilometer rijden en we rijden hierbij eerst honderdtien kilometer richting het oosten via de R62 (alternatieve tuinroute). Dan rijden we tussen twee bergkammen door naar de zee. Hier wanen we ons eerst even in de Pyreneeën om gelijk daarna het gevoel te hebben langs de Moesel te rijden tussen de wijnranken. Wanneer we om de bergkam heenrijden wordt het nog groener en rijden we tussen de weilanden met echte Hollandse koeien. En als je de palmbomen en de bergen in de verte wegdenkt, ben je weer even terug in Nederland. Het is nu nog zo’n zestig kilometer richting het westen. Het is hier bewolkt omdat de wolken achter de bergkam blijven hangen en het is nog maar zeventien graden. Dan komen we aan bij de Bloukransbrug.

Er is een klein restaurantje aan de zijkant met een uitzichtplateau vanwaar je het bungeejumpen kunt bekijken. Er is net weer een groep de brug opgegaan. Nog even en we kunnen zien wat ook ons te wachten staat morgen... Poeh, dubbele gevoelens. Het lijkt me heel gaaf maar ook dood en doodeng. Als we daarna binnen even gaan kijken zien we een groot scherm waar je gefilmd wordt. Er staat een vrouw klaar die nog lekker een beetje meezingt met de muziek. Dan haalt ze diep adem en wordt ze naar voren gebracht richting de rand van de brug. Haar ogen worden letterlijk groter en de angst straalt er vanaf... De mannen die haar nog vasthouden beginnen af te tellen en…

Zuid Afrika dag 20 Drakensbergen

De volgende dag hebben we alleen een afdaling voor de boeg en het is een stuk helderder. Om acht uur vertrekken we en hebben de transfer besteld om elf uur. Ook voor deze wandeling staat weer een langere tijd maar we weten onderhand dat die tijdsaanduidingen niet kloppen en gaan ervan uit in drie uur beneden te zijn. Na zo’n vijfhonderd meter ligt er een oude stier naast het pad die op staat en tegen ons begint te snuiven. Daarna steken we de rivier voor de eerste keer over. Deze is zo goed als droog hier. Tijdens de afdaling zullen we deze rivier een aantal keer oversteken. We zitten nu nog boven de boomgrens en na een heel stuk afgedaald te hebben lopen we langs het eerste boompje heen. Het landschap verandert iets en wordt weer wat groener. Bij de overhangende rots zijn we een uur onderweg en hebben we al twintig minuten ingehaald op het loopschema. Langzaam aan wordt het riviertje iets meer een rivier wanneer er links en rechts diverse watervallen uitkomen op deze stroom. Na nog eens een uur gelopen te hebben komen we bij een stukje bos waaronder de rivier naar beneden stroomt via een kleine mooie waterval.

Het is net een klein paradijsje en als het weer beter was geweest had je hier heerlijk kunnen zwemmen. We eten even een snack en gaan weer verder. Wat een mooi gebied en wat een verschillende uitzichten. We dalen verder af het dal in en komen nu op een heel smal pad van cement en stenen dat super steil naar beneden kronkelt. Wat een aanslag op je knieën zeg dit stuk. Dan toch tien keer liever een steil stuk klimmen.

Gelukkig komt hier na ongeveer een kwartier een eind aan en komen we aan bij de volgende waterval. Hier is een vrouw alleen aan het wandelen met een plastic tasje in de hand, die niet goed weet hoe ze verder moet.  Ze loopt een klein stukje wankelend voor ons uit als we haar laten zien waar ze de rotsen op moeten klimmen om verder naar boven te kunnen en vragen ons af of het wel goed gaat wanneer ze in haar eentje naar boven gaat. Zelf dalen we verder af en zijn we bijna bij het eindpunt Mahai Bridge. Hier worden we opgepikt door een taxibusje om ons weer terug te brengen naar onze auto. En zo is ook ons drakenbergenavontuur alweer voorbij en is het tijd om af te zakken naar het zuiden van Zuid Afrika. Vandaag staat er een autorit van zes uur op het programma. We rijden via de tweehonderdtachtig kilometer lange Maloti route om Lesotho heen, via het Goldengate Highlands National Park. We wanen ons tijdens deze route eigenlijk een beetje in Amerika. Het gebied hier heeft heel veel weg van Monument Valley al zijn daar de rotsformaties rood en hier geel. Super mooi gebied om doorheen te rijden. Onderweg begint het af en toe te spetteren dus we gaan de auto niet uit om te lunchen en eten wat terwijl we verder rijden.
Ook komen we onderweg niks tegen waar we even wat kunnen drinken dus besluiten ook na het park door te rijden. Het is nog steeds heel bewolkt en om vier uur lijkt het al wat donkerder te worden. We rijden nu op een lange saaie weg en moeten nog anderhalf uur verder. Langzaam aan begint het in de verte al te flitsen. Felle flitsen van hoog uit de wolken tot op de aarde zien we links en rechts naar benen schieten. We hebben een goedkope B&B geboekt omdat het alleen voor een overnachting is maar weten niet waar we precies terecht Komen. Het flitst nog steeds hevig en ook het gedonder wordt nu wat luider. De navigatie wijst ons richting Aliwal en leidt ons daarna weer naar het buiten gebied. De asfaltweg veranderd in een kleiweg en we rijden nog zo’n twee kilometer verder. Dan slaan we linksaf een hek in waar staat B&B Conville. Grote bomen en een heel groot vervallen huis met scheuren in de muren zien we tevoorschijn komen. Het pad leidt ons om het grote huis heen richting de ingang. Het begint nog harder te regenen en terwijl wij onze regenjassen aan doen in de auto staan een man en vrouw bij de ingang bovenaan de trap bij de voordeur.

We worden naar onze kamer gebracht via een lange gang met dikke vloerbedekking en ik moet zeggen, ik krijg een beetje de kriebels maar vind het ook wel heel grappig. Waar zijn we nu weer terecht gekomen?!? Het lijkt wel een Haunted-house. Brede lange gangen, een kamer met een vijf meter hoog plafond, een openhaard in de slaapkamer, heel oude houten meubels en twee hoge smeedijzeren bedden met wollendeken en een sprei. Omdat het nog steeds flink rommelt, flitst en regent gaan we eerst even wat eten en hopen dat het straks droog is zodat we onze spullen uit de auto kunnen halen die onder de grote bomen staat naast het huis. We vinden een pub/café aan de rivier en gaan daar een hapje eten. Spareribs waarbij het zachte vlees van het bot afglijd, heerlijk. Ze weten in Zuid Afrika wel hoe ze vlees moeten klaar maken. Na het eten is het inderdaad droog geworden maar flitst het nog steeds. We rijden in het donker terug naar het grote huis. Op de kleiweg ernaar toe ontwijken we vele overstekende kikkers. Waar die nu ineens vandaan komen? Bij het huis aangekomen laden we al onze tassen en de grote koffer snel uit en gaan naar binnen. We hebben onze grote rugzakken en een aantal andere dingen niet meer nodig deze vakantie dus kunnen we de tassen iets anders inpakken zodat we wat minder mee hoeven te slapen elke keer als we weer naar een nieuwe locatie gaan. Maar eerst de nacht hier doorbrengen in dit grote huis. De regen is weer op volle kracht terug en de wind slaat om het huis heen. De omgeving buiten wordt om de paar minuten weer verlicht vergezeld door flink gerommel. Ik besluit de grote gordijnen dicht te doen en bedenk me dat ik, net als in de bush, hier naar het toilet ga voordat ik ga slapen en daarna pas weer als het licht wordt. Wie weet wat je ‘s nachts in die grote gangen nog tegenkomt 😉. Ik kruip in mijn eigen hoge smeedijzeren wiebelende bed en trek de dekens ver over heen. Plotseling is het nu ook buiten helemaal stil...