Vroeg op pad...

Was slapen altijd een van mijn favoriete bezigheden en vooral vroeg wakker worden 'my worst nightmare'. Nu zet ik de wekker om te genieten van de vroege ochtend. Ik doe mijn ogen open en kijk onder het rolgordijn door de super mooi gekleurde lucht in. Ik doe mijn hardloopkleren aan, mijn oortjes in, zet mijn petje op en met mijn telefoon in mijn hand ga ik naar buiten. Mijn horloge aanzetten en muziek uitzoeken voor op mijn oortjes en rustig aan begin ik vast te wandelen tot mijn horloge de GPS heeft gevonden. Ik loop nu al te genieten.

Een eindje verderop sla ik linksaf naar beneden naar de weg om aan de andere kant weer omhoog te lopen richting het bos. Mijn doel vanmorgen is heerlijk genieten en dat betekent voor mij vandaag trailrunning afgewisseld met wandelen en foto's maken. Omdat we maar één sleutel hebben en ik deze niet bij me heb heb ik maar een uurtje vanmorgen wil ik weer naar binnen kunnen als ik terug kom. Ik loop in rustige pas via een klein paadje naar boven en daarna sla ik linksaf achter de begraafplaats langs het bos in. Onderweg zijn de eerste foto's al genomen. Het is heerlijk koel maar ik ben blij dat ik wel gekozen heb voor een lange broek en een shirt. Precies goed. Mijn route loopt kleine stukjes omhoog en omlaag en de omgeving wisselt zich af van bos naar mooie weidse uitzichten over Braunlage. 

En weer een paar fotootjes geschoten. Dan loop ik over een weide en aan de andere kant het bos in waar ik mijn eerste rode paddenstoel van het jaar zie staan. Hij is al aangevreten maar wel even een fotootje natuurlijk. Iets verderop een mooie groep witte paddenstoelen verscholen achter een stel brandnetels. Toch een poging wagen om deze mooi op de foto te krijgen en de brandnetels hierbij te ontwijken. Mijn grip wordt daardoor minder en ja hoor. Nu weet ik dus waarom deze paddenstoelen inktzwammen genoemd worden. Als ik mijn telefoon oppak die op de grond beland is, zitten niet alleen mijn handen maar ook mijn telefoon onder een dikke laag zwarte smurrie omdat deze precies in een reeds kapotte zwam gevallen is. En nu? Alleen maar brandnetels en dennen om mij heen lijkt het wel. Tot ik aan de andere kant van het pad een paar grote groene bladen zie die ik kan gebruiken als doekje. Gelukkig krijg ik het camera-oogje weer schoon. De rest doe ik later thuis wel. Inwendig moet ik lachen. Dat kan ook alleen mij maar gebeuren. Goed, in looppas weer verder want de het pad loopt hier naar beneden en dat is wel zo prettig lopen. Nu volgt een heel mooi stuk en zeker nu de zon net begint te schijnen is het een feest om doorheen te lopen.

Ik versnel mijn pas en spring van links naar rechts over het paadje om wortels en kuilen te ontwijken terwijl de zonnestralen hun weg vinden tussen het bladerdek door en de dauw op het gras langzaam oplost. Bij de vlonder even gas terug aangezien deze aan reparatie toe is en een paar planken al gebroken zijn.

Verderop het kronkelpaadje weer wat steiler omhoog. Al met al nog maar drie en halve kilometer gehad maar wat een traktatie zo op de vroege ochtend helemaal alleen op de wereld. Ik neem de weg rechtdoor om binnen een uur weg terug te kunnen zijn. Vanaf hier in rustige looppas langzaam dalend terug naar het dorp. Dan rest mij nog onze steile klim vanaf de bakker naar ons huis. Ik besluit dit hardlopend te doen voor de verandering. Op de bal van mijn voet en met kleine pasjes. Mijn ademhaling gaat sneller en mijn benen beginnen te verzuren al ver voordat ik boven ben. Al is de klim kort, ik kan mijn adem bijna niet onder controle krijgen als ik bovenaan kom. Kapot gaan tijdens het lopen is niet mijn ding, maar als dat kan op zo'n klein stukje dan vind ik het heerlijk. Nog even heel rustig de laatste vijftig meter op adem komen voordat ik thuis mijn zwem tas pak en beneden het water in duik om nog heerlijk een half uurtje ontspannen te zwemmen voordat we beginnen aan een lekker ontbijt met broodjes van de bakker. Beter kun je je dag toch niet beginnen...